Ik ben een vader van 6 kinderen: 2 miskramen en 1 kind dat na 4 maanden is overleden. De andere 3 kinderen leven in goede gezondheid. Dit is niet de volgorde van mijn kinderen. Ik heb 6 kinderen: 1 meisje, 2 miskramen waarvan ik niet weet wat het geslacht is, dan 1 zoon die overleden is en daarna 2 gezonde zonen. De volgorde van mijn kinderen is systemisch een andere dan wanneer ik opsom wie mijn kinderen zijn.
Jarenlang heb ik zelf niet geweten hoe dit zat. Ik wist dat ik 4 kinderen heb gehad, maar dat ik er 3 had. Dat was soms lastig om te vertellen. Ik schatte de persoon in met wie ik een gesprek voerde. Zou deze het aankunnen om te horen dat ik een overleden kind heb? Zo nee, dan heb ik 3 kinderen. Anders vertel ik dat ik er 4 heb, met het risico dat ik moet uitleggen hoe dat precies zit.
Ik werd geplaagd door mijn overtuigingen.
Balans
Dit waren zo mijn gedachten die bepaalden wat ik eventueel zei in gesprek met anderen. Ik was eigenlijk niet mijzelf. Ik werd geplaagd door mijn overtuigingen dat ik anderen niet kon belasten met een onderwerp als overleden kinderen. Ik had vaak gehoord dat dat het ergste is wat iemand kan overkomen: dat je kind overlijdt. Ik cijferde mezelf weg ten bate van de ander. De balans was hier zoek. Ik moet bij de ander laten wat van hen is en dat wat van mij is bij mij laten. Nu zeg ik hoe het zit en het is aan de andere persoon om daarmee om te gaan. Dat kan emoties opleveren bij de andere persoon. Er kunnen vragen komen en die beantwoord ik graag.
Orde
Mijn vrouw en ik hebben dus 6 kinderen. Ik ben de grote en mijn kinderen de kleine. Dat is de verhouding. De ouder geeft uit oneindige liefde aan de kinderen. De kinderen hebben te ontvangen. Zij hebben geen eisen te stellen aan wat ze krijgen of niet krijgen. Dat is wat het is.
Ik doe mijn stinkende best naar mijn eer en geweten om er voor mijn kinderen te zijn. Dat heb ik altijd gedaan en zal ik blijven doen. Als mens kan ik niet anders, hoewel mijn gedrag soms het tegendeel zou kunnen laten lijken. Maar ja, dat is mijn gedrag dat voortkomt uit wat ik onbewust als beste oplossing zag in die situaties in het verleden.
Binding
Dat klinkt misschien gemakkelijk, maar zo werkt het wel met het brein van de mens. Ons brein leert van kleins af aan. We ontdekken de wereld, verkennen grenzen en leren zo spelenderwijs. Dit is de manier waarop ons brein functioneert. De fouten die we maken kunnen gevaarlijk zijn en daarvoor hebben we gelukkig ouders die ons behoeden voor groot gevaar. Andere fouten mogen we maken en die zijn leerzaam. We leren wat we wel kunnen en wat niet, wat verstandig is en wat niet. We ontdekken spelenderwijs onze identiteit, wie we zijn, wat we kunnen en wat we willen. Onze ouders begeleiden ons als kind op de weg naar volwassenheid en zelfredzaamheid. Het is een reis van opvoeden, begeleiden en loslaten.
Elke dag betekent het loslaten van je kinderen weer wat anders.
Ons brein verandert iedere dag, domweg omdat er andere breinpaden zijn door alles wat je meemaakt en alle informatie die je verwerkt. Je bent fysiek een ander mens dan gisteren. Elke dag betekent het loslaten van je kinderen weer wat anders. Enerzijds doordat je inzichten en bewustwording zijn toegenomen en anderzijds omdat je kinderen ook groeien en ontwikkelen. Wat hebben zij nodig? Daarover zal ik in een ander artikel meer schrijven.
