Op een dag komt mijn dochter langs voor de verjaardag van mijn vrouw. Opa, de vader van mijn vrouw is er ook. Ons gezin is compleet en iedereen is er. Het is gezellig. We kletsen en drinken wat. Op een zeker moment zijn ook onze andere kinderen, haar broertjes, in huis. Ze roept iedereen bijeen. Ze geeft mijn vrouw en mij een cadeau. We moeten het samen uitpakken.
Een boek van Nijntje. Ik dacht eerst: die hebben we toch allemaal al weggegeven aan andere ouders? Toen zag ik de titel: Opa en oma Pluis. Het kwartje viel: mijn dochter is zwanger en wij worden opa en oma.
Die zag ik niet aankomen. Nog niet. Ik wist wel dat het eens zat te gebeuren, maar wanneer? Daar had ik geen invloed op en ik maakte mij er niet druk over. Nu komt het eraan. Wat betekent dat? Ik word opa. Mijn vrouw wordt oma. Een andere rol. Wat zal dat gaan betekenen? Hoe zal dat gaan voelen? Hebben we daar ideeën over? We zijn ouders en we hebben al grotere kinderen die inmiddels allen 18+ zijn. We zijn aan het loslaten. Dat is al een reis op zichzelf.
Als opa wil ik me niet met de opvoeding bemoeien. Dat is de taak van de ouders. Het is ook niet echt belangrijk wat ik belangrijk vind. Dat is aan hen. Wel bijzonder dat deze mededeling precies tijdens een opleiding systemisch werk komt. Het past precies in het thema waar ik op dat moment veel mee werk.
Wat kan ik aanreiken aan mijn dochter en haar partner en hoe laat ik hen vrij? Dat zijn mijn voornaamste gedachten. Ik wil haar loslaten en vrijlaten. Ik wil tegelijkertijd mijn verantwoordelijkheid beperken tot wat van mij is en dus ook de verantwoordelijkheid van mijn dochter bij haar laten. Wat zijn de wensen van mijn vrouw en mijzelf? Wat zien wij als het grootouderschap? Willen we oppassen of oppassers zijn? Willen we genieten van de kleinkinderen of hen ook opvoeden? Willen we er zijn voor de kleintjes? We weten het wel in ons hart.
We zijn nieuwsgierig naar hoe onze dochter zich nu tot moeder ontwikkelt. Welke wensen heeft ze en welke vragen gaat ze ons stellen? Ook hier geldt: wij zijn de grote en zij is de kleine. Wij zijn er als het nodig is. Zij leeft haar leven en wij het onze. Wij streven naar liefde en verbinding, met onszelf, met onze kinderen en met onze kleinkinderen. Wat een nieuwe wending van onze reis is dit.
Wat zijn jouw gedachten over dit moment in jouw leven? Misschien heb je het nog niet meegemaakt. Wat heb je er al over bedacht?
